Każda śmierć to czas zadumy. Chwile, w których należny zastanowić się nad swoim życiem i pewnymi wartościami. Tak nie wiele mamy kiedy odchodzimy. Rafał zmagał się z chorobą od momentu gdy się poznaliśmy. Mimo to nie odpuszczał, wziął byka za rogi i postanowił zostać informatykiem. W czasie studiowania, pewien czas go nie było. Nie wiele osób wiedziało ale ten czas spędził w szpitalu. Wrócił, nie poddawał się. Nie był prymusem. Zaraz po szkole przeprowadził się do Wrocławia, znalazł pracę, miał dziewczynę. Wydawało się, że życie zaczęło się układać. Próbowałem nie raz ustawić jakieś spotkanie 4ki najwspanialszych aby uczcić stare wypady do Magnolii. Niestety nie udało się. Wczoraj 26.09 zupełnym przypadkiem dowiedziałem się, że Rafała z nami nie ma. Żal człowieka, który był młody i pozytywnie nastawiony do życia mimo przeciwności losu, które go spotykały. Wiecznie uśmiechnięty, pełny wigoru i pasji. Człowiek, jakich mało. Mam nadzieję, że Rafał odczuwał już tylko spokój. Szacunek Łysy
wielka wojna mniejszości czyli o sobie samym