Monochromatyczność natury człowieczej

Gdy właściwy czas nadejdzie, gdy otworem staną drzwi. Gdy powoli tak się zbliżę, gdy pozwolisz otrzeć łzy. Znów odejdę, zniknę w ciszy, by ułożyć życie swe. Wiatr nadzieją, żaglem czas, by odpłynąć gdzie się da. Horyzontem, słońcem, gwiazdą - kompas twój moralny kac. Gdzie Ty będziesz tam i ja, brat samotność, w garści piach. Tocząc pianę nic nie wskórasz, to w spokoju jest dziś sens. Biorąc wartę, nie zapomnij, to jest twój na nowo świat...

Gdy świat zostawia Cię sam sobie, gdy odarty ze wspomnień, ze smaku i chwil stajesz sam naprzeciw lustra... Magia, która napędzała twoją lokomotywę zgasła, a Ty sam podążasz tam gdzie niosą Cię tory życia. Ku wszystkim, którzy czytają - nie poddam się bo walka ta o moje życie się toczy...