Monochromatyczność natury człowieczej

Jak często się dusisz, błagasz o śmierć, podwiązujesz emocje, czekasz na deszcz? Ile czasu minąć musi by zniknął ciężar z piersi, by znów nauczyć się latać? Ile uderzeń motylich skrzydeł musisz usłyszeć by znów uśmiechnąć się w duszy i nie martwić cudzym słowem? Ile nadziei należy zmarnować by cieszyć się tylko chwilą szczęścia? Wypluwam jad wysysany z życia. Karmię się promieniem słońca, uśmiechem ludzi, dobrym słowem. Jak kwiat szukam wody...

Radość, którą człowiek czerpie z poznawania nowych ludzi nie jest współmierna z radością odczuwaną na widok osób, które się już zna. To gdzie kryje się tajemnica uszczęśliwiania własnej osoby? Czy porzucać stary kontynent by odkryć nowy? Czy ciepło które człowiek czuje widząc znajome twarze jest lepsze jak tymczasowy głód poznania? Co powiedziałby Kolumb albo jakiś epokowy wynalazca? Gdzie kryje się smak? Chciałbym wyjechać, podróżować, szukać smaku i jednocześnie czuć ciepło i wygodę domowego ogniska. Mieć ciastko i zjeść ciastko