Monochromatyczność natury człowieczej

Breja, nie zapisany motłoch, szum w uszach. W około dojrzewa chamstwo oblane złocistym płaszczem uprzejmości. Krzyk rodzi się w duszy. Nieprzeczytane myśli krążą bezsilnie zostawiając za sobą szlak wulgaryzmów. Niedopowiedziane słowa ranią uszy, kształtują myśli, mówią choć ich nie słychać. Szum ptaków w powodzi klaksonów, bezmiar kolorów spadający z nieba, smród czasu, który bez ustanku goni za ogonem. Błoto pod butami bezkresu szczęścia i niosący wieści głos. Szarość i marność pod ukłonem nieba. Słońce patrzy i widzi...

Lato... Człowiek zamiast odpoczywać i pływać w Słońcu haruje jak dziki wół, sesja, praca i gorąco. W między czasie wizja na pisanie pracy inżynierskiej. Stosunkowo dziwne będą przyszłe miesiące. Ciekaw jestem jak się sytuacja rozwinie. Mój umysł leży pod ścianą i płacze, gorąco wypłukuje resztki sił. Mam usilne wrażenie, że ktoś celowo wymyślił pisanie egzaminów tuż obok poczynań z inżynierką. Czekam na chęci, "może sen przyjdzie".

Stałem bez skrzydeł patrząc na mokrą od deszczu ulice. Powtarzałem sobie, że to wszystko nie może być prawdą, że świat nie może się skończyć. Płakałem bo tylko tyle mi pozostało. Szare kamienice zamienione  w mieszankę cegieł i gruzu. Wystające gdzieniegdzie resztki rzeczy osobistych zdradzały fakt istnienia tej rasy. Czułem ból, którego wcześniej nie znałem, liczyłem każdy ciężki oddech by sprawdzić czy to nie zawał. Dostałem ataku niespodziewanej agresji. Miotało mną przez chwilę, aż począłem czuć chłód i przylegające do ciała mokre ubranie. Wiedziałem, że coś się zmieniło...