Człowiek szybko przyzwyczaja się do tego co dawało mu szczęście i przestaje czerpać przyjemność z tego co poprzednio robił. Intensywność poniektórych czynności związanych z codziennością poczęła przytłaczać zamiast dawać spokój. Stare dobre małżeństwo, można by rzec. Maszyna, która chodzi tak regularnie i tak przewidywalnie, że odbiera przyjemność z samej treści. Będąc jak superman można by skończyć z podziurawioną klatką piersiową, bo nie ma innego bohatera, który wspomógłby tą walkę. Kocham, tęsknie, szanuję... Czasami myślę, że mnie to przerasta. Wychowywanie to na prawdę trudny kawałek chleba a wrodzony spokój wysiada na przystanku obok w momencie gdy człowiek wraca do domu. Moja druga połowica zapytałaby: "o jakim wychowaniu mówisz"... Czy dziwnym jest to, że po całym dniu spędzonym w pracy marzę tylko o chwili spokoju? Nie ma kogoś kto zapytałby: "na co masz ochotę?"...
Z szacunkiem podchodź do gór czyiś oczekiwań, omijaj łańcuchy obowiązków, sznuruj porządnie buty swojej ambicji. Wchodź zawsze od południa by mech czyiś czarnych chmur nie przekroczył twojej drogi. Na koniec ciesz się ze zdobycia szczytu ale nie myśl, że większych nie ma i możesz już odpocząć. Hartuj duszę, uchylaj komuś słońca ale to przenigdy się nie poddawaj. Czas w podróży z kimś mija szybciej. Pamiętaj by dawać to co najlepsze!
Komentarze
Prześlij komentarz