Presja dusi, nie daje chwili wytchnienia, ogranicza punkt widzenia i wzbudza strach przed porażką. Z biegiem lat człowiek zmienia przyzwyczajenia, upraszcza pewne kwestie życiowe do nie zbędnego minimum. Kiedyś było inaczej, wyższe cele, większe marzenia inny punkt widzenia. Czuje się źle w skórze dorosłego. Ktoś kto raz wyskoczy z gniazda już do niego nie wraca. Świat kreuje w nas poczucie przynależności; wyobrażamy sobie, że bez nas wszyscy w około nie dadzą sobie rady. Nie jest to prawdą. Nie trzeba na siłę szukać sobie zajęcia, patrzeć na wszystkie ręce w około i szukać kogoś kto potrzebuje pomocy. Ktoś kiedyś powiedział "rodzisz się sam i umierasz sam" i wydaje mi się, że nie ma w tym nic złego. To naturalne, że wszyscy w około czegoś od nas wymagają ale to do nas należy decyzja kto zostanie obdarzony naszym zainteresowaniem. Tylko pozostaje ta beznadziejna ludzka przypadłość - sumienie. Nie pozwala spać, myśleć, żyć bo jakoś tak wyszło... Pragnę spokoju duszy, chwili wyłączenia, braku oczekiwań, żalu wylewanego ot tak.
Z szacunkiem podchodź do gór czyiś oczekiwań, omijaj łańcuchy obowiązków, sznuruj porządnie buty swojej ambicji. Wchodź zawsze od południa by mech czyiś czarnych chmur nie przekroczył twojej drogi. Na koniec ciesz się ze zdobycia szczytu ale nie myśl, że większych nie ma i możesz już odpocząć. Hartuj duszę, uchylaj komuś słońca ale to przenigdy się nie poddawaj. Czas w podróży z kimś mija szybciej. Pamiętaj by dawać to co najlepsze!
Dobrze, że przy nadpalonych mostach presji, która dusi, pomiędzy wierszami codzienności, są wciąż obok nas osoby, które są w stanie oddać nam trzy życia i trzy śmierci swoje. To one otwierają swoje skrzydła, by objąć nas w chwilach takich jak ta- chwilach zagubienia, bezradności i zmęczenia.
OdpowiedzUsuń