Monochromatyczność natury człowieczej

W sercu muzyka w ręku browarek czyli WOODSTOCK 2012^^, chwila przerwy dla mózgu i przemyśleń:]

Bezwzględna rzeczywistość narzuciła wrzesień na kark. Dziwny jest fakt, że nie czuję z tego powodu smutku. Panuje jakaś taka znieczulica. Jeszcze tylko tydzień i wszystko będzie się toczyło troszkę inaczej. Wreszcie odpocznę od zgiełku miasta i codziennych problemów. Woodstock'u przybywam;)

Czym jest inteliencja w dzisiejszych czasach? Czy to że jesteś powyżej przeciętnej sprawiło, że jesteś szczęśliwszy/a? Czy wręcz przeciwnie?

Jak często masz ochotę się wyluzować, sprowadzić się do stanu życiowej nieważkości mimo iż marzysz o beztroskiej monotonii?

Mówią, że ciężko oszukać dwa razy tą samą osobę choć w tym wypadku ja jestem zaprzeczeniem tej tezy.

Jak często staramy się o szacunek ludzi, których sami nie szanujemy?

Gdy nikt nie patrzy myśli wypasają się same.

Czym jest alkohol? Ucieczką czy wyzwoleniem? Nałogiem czy powinnością? Obowiązkiem czy przyjemnością.

Choć przyjdzie kiedyś pytanie czy zrobiłem wszystko, czy szczęście nie przeszło koło nosa.

Dziś był dobry dzień, choć pogoda nie ta i czasu za mało, przyjemności nie wiele i chłodem zawiewało.

W sprawie życia poza grobowego mam święte przekonanie, że po prostu go nie ma.

Jak to powiedział jeden z moich przyjaciół chciałbym się zakochać

Walcze z bezsennością emocje są gorsze niż kofeina

Miasto o tej porze wydaje się być puste prócz pełzających widm i niedobitków rzeczywistości wszyscy inni śpią... ludzie prawie jak ćmy...

Kim jestem? Sentymentalnym romantykiem spragnionym miłości?

Jest takie miejsce do którego zawsze uciekam piasek pod butami, szum wody... na jednej z dzikich plaż... nie zależnie jak zły bym był tu jest mi raźniej

Chyba światem się truje, oddychać nie potrafię, po raz kolejny dostaję w twarz własną ręką uderzony;

I na każdym kroku czai się ten niedobry sen. Śmiech pozbawiony celu, łzy leniwe bez powodu i życie smakujące błotem. Nic nie jest tak jak kiedyś, choć milczenie jest złotem a ludzie zawsze kłamią. Nabieram nowych warstw do swych idei, choć dalej nie wiem czego chce...

Czym karmisz swoje ambicje smutny klaunie?

Wierszo pisarzem jestem historię rysuję jednym ręki gestem a umysł buzuje

W głowie przetaczają się myśli szalone, w sercach i w duszach w symfonie ułożone,

W wielkim oknie Wielki świat Złe odbicie Ciemnych barw

Słońce oświetlało ich twarze Obłoki pięknie tańczyły na niebie Źdźbła trawy tak podobne do siebie Świst wiatru w ich gwarze

Smutek, cierpienie, ból Strach, tęsknota, łzy

samotny dzień, samotna noc, samotny krzyk co boleść niesie,

Wilgotny powiew nocy krążący i pochłaniający wszystko, Przetacza się nawet wtedy, gdy słońce przejmuje władzę nad ziemią,

Ciemność, zimno Pustka, zapomnienie