Zbiór myśli, cudownie otwartych źrenic, jak deszczu wagony mkną ku wichru tortury. I tęsknią za suchą wodą, jutro odejdą gdy świat się uśmiechnie do Ciebie. Toczą swe słowa namiętnie jak kat, który rozpościera sieci wulgaryzmów i warg. Czerwieni się strach, łapczywie pijący opowieści spod poduszek niewiast płaczących i użala się nad losem chmur co znikają za rogiem jak to one tylko potrafią. I wstanie dzień ponownie lecz wcale gdy zanucą mu pieśń powrotną jak marsz. Cudowne będzie popatrzeć jak stykają się on i ona, wiersz i cud oka, maleńka iskra co krzyczeć nie woła. Miłość miotać się będzie w popędzie i wcale. Szemrzą słowa...
może uciechą, ucieczką od mentalnego bałaganu, rozpaczliwą próbą znalezienia odpowiedzi na odwieczne pytania błądzące po głowie?
OdpowiedzUsuńAlkohol w zależności od chwili jest lekarstwem i trucizną, marną potrawką dla duszy, osłabiaczem ambicji a jednocześnie sprzyjającym twórczości trunkiem. Nie można go mieć za przyjaciela choć nikt tak jak on nie pocieszy w trudnej chwili. O ludziach, którzy nie piją mówi się, że nie mają problemów. Choć żaden z ludzi pijących nie mówi dlaczego zaczął...
OdpowiedzUsuń